Mieszam w kulturze
Menu
  • Teatr
  • Film
  • Muzyka
  • Literatura
Menu

Wdycham czerwone, wydycham różowe („Siksy”)

Posted on 13 stycznia 2019 by mieszamwkulturze

Sala Studio wrocławskiej Akademii Sztuk Teatralnych zatopiona została w różu i kobiecej energii. W wyreżyserowanych przez Cezarego Ibera „Siksach” – dyplomie wydziału aktorskiego – poznajemy losy sześciu dziewczyn, które spotkały się w szpitalu psychiatrycznym. Choć ze względu na swoją kondycję psychiczną wymagają one wsparcia farmakologicznego lub kolejnych tygodni terapii, młode kobiety doskonale wiedzą, czego chcą – a co ważniejsze, wiedzą czego nie chcą. Nie życzą sobie, by ktoś za nie decydował, stawiał im warunki i odbierał prawo do wyrażania własnego zdania.

Sześć bohaterek, sześć dramatycznych historii: Lulu, Sonia, Żaba, Kiki, Mona oraz Lidka, która po nieudanej próbie samobójczej właśnie zasiliła grono pensjonariuszek szpitala psychiatrycznego. Siódmy dramat rozgrywa się w prywatnym życiu lekarki prowadzącej terapię dziewcząt. Dziewczyny mają bardzo różne charaktery, odmienne są także ich stany zdrowia psychicznego – podczas, gdy jedne z nich izolują się od reszty (na przykład grana przez Olgę Madejską Mona), inne chętnie wchodzą w rolę liderki jak robi to Kiki (Kamila Urzędowska) lub po prostu lokalnej „gwiazdy” – tu prym wiedzie Żaba (Żaneta Homa). Łączy je natomiast to, że co prawda trafiły do szpitala z różnych bezpośrednich przyczyn, ale wszystkie przeżywane przez młode kobiety dramaty, które doprowadziły je do tego miejsca, ściśle związane są z ich płcią – choćby gwałt, molestowanie czy niechciana ciąża. W konfrontacji z traumatycznymi wydarzeniami dziewczyny poszukują wsparcia na oddziale psychiatrycznym i otrzymują je od bardzo zaangażowanej w swoją pracę lekarki (Adrianna Izydorczyk), ale przede wszystkim – od siebie nawzajem.

Pomiędzy pacjentkami dochodzi do wymiany sił i energii – choć każda z nich została skrzywdzona i sama potrzebuje pomocy, chętnie wspiera swoje szpitalne współlokatorki. O przeżywanych przez kobiety dramatach nie dowiadujemy się bezpośrednio z ich ust, lecz z rozmów prowadzonych przez koleżanki – w tym miejscu wszyscy wszystko o sobie wiedzą. Nie jest to jednak przejaw wścibstwa, a raczej konieczność, by w razie potrzeby potrafić  okazać pomoc drugiej osobie. Dziewczęta mówią innym, że są piękne, mądre oraz że są superbohaterkami, po to by te mogły znów poczuć pewność siebie i siłę, którą z jakiegoś powodu utraciły lub która została im brutalnie odebrana. To szczególny rodzaj pomocy bliźniemu – dziewczyny chcą podarować innym energię, której same przecież w danej chwili w sobie nie czują.

W szpitalu prowadzona jest specyficzna terapia, oparta na opowieściach o osadzie Wahine – w języku hawajskim słowo to oznacza kobietę. Prowadząca zajęcia lekarka zachęca pacjentki do odkrywania i pielęgnowania swojej kobiecości – rozumianej jednak nie jako subtelność czy delikatność, lecz bardziej w duchu „girl power”. Celem tych dość niekonwencjonalnie prowadzonych sesji jest uczynienie z płci zalety, a nie wady. Pani doktor próbuje uświadomić dziewczynom, że bycie kobietą może stanowić o ich sile i czynić je odważnymi, zamiast powielać patriarchalne stereotypy, w których kobiecość jest synonimem słabości i podległości. Terapeutka sama jednak żyje w małżeństwie jako ofiara, przez co jej zabiegi nieco tracą na autentyczności. Możemy jednak optymistycznie założyć, że po pierwszym pobiciu odejdzie od męża, na co wskazywałby energiczny i wyzwalający w dziewczynach nową siłę finał spektaklu.

W „Siksach” siedem studentek wydziału aktorskiego dostało szansę by zaprezentować swoje talenty w mniej więcej równym podziale – każda z postaci jest w tym spektaklu równie ważna. Cała stuprocentowo żeńska obsada poradziła sobie świetnie – udało się połączyć solowe popisy (w tym również wokalne i taneczne epizody) ze ścisłą kooperacją. Dziewczyny w przekonujący sposób wykreowały kobiecą społeczność szpitala psychiatrycznego, z dużą swobodą radząc sobie przy tym ze sporymi wyzwaniami aktorskimi. Grana przez Kingę Zygmunt Kiki – pacjentka twierdząca, że jest psem – wprowadza do spektaklu element w pewnym stopniu komediowy (choć głębsza analiza postaci nie pozwala na traktowanie jej jako śmiesznej). Podobnie uciekająca przed problemami w świat dzieciństwa Sonia (Weronika Dzierżyńska), nierozstająca się z ukochanym misiem Cyrylem. Wewnętrzne przemiany bohaterek – stany większej lub mniejszej wiary w siebie – zostały na scenie przedstawione w bardzo czytelny sposób, a energia, z jaką aktorki weszły w swoje role była jednym z głównych czynników, który pozwolił uwierzyć w siłę kobiet, o jakiej chciał opowiedzieć Cezary Iber.

 

Akademia Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu

Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego

„Siksy”

Reżyseria: Cezary Iber; Scenografia i kostiumy: Izabela Banaszek; Muzyka: Krzysztof Rau, Maciej Zakrzewski

Premiera: 11.01.2019

Fot. Dobromił Nosek AFA

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

KTO TU MIESZA

Kasia Mikołajewska – to ja dla Was mieszam w kulturze. Przed blogiem były studia na wrocławskim kulturoznawstwie i polonistyce, była długa współpraca z Teatraliami, inne krótsze lub dłuższe recenzenckie doświadczenia (Czas Kultury, artPapier, e-splot, Dwumiesięcznik…). A później przyszedł taki moment, kiedy zapragnęłam mieszać szerzej – nie tylko w teatrze, ale i w filmach, muzyce, książkach – i kompletnie po swojemu. Na co dzień łączę miłość do sztuki ze sztuką przetrwania w korpo i udaję, że to normalna mieszanka. 

KULTURALNE ZAMIESZANIE

Mieszam w kulturze, bo może wcale nie trzeba próbować uporządkowywać tego wszystkiego co się w niej dzieje. Ona nie do końca chce być ułożona i trzeba jej na to pozwolić. Dlatego ja mieszam, a przy okazji podrzucam waszej uwadze to, co z tego wybuchowego miksu uda mi się wyciągnąć. A przede wszystkim – zachęcam do mieszania się do kultury!

W CO SIĘ WMIESZAĆ

 

Szukaj

© 2021 Mieszam w kulturze | Theme by Superbthemes

Używamy plików cookie, aby zapewnić najlepszą jakość na naszej stronie internetowej. Więcej informacji o plikach cookie, z których korzystamy, lub o ich wyłączeniu.settings.

Mieszam w kulturze
Powered by  GDPR Cookie Compliance
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.

Strictly Necessary Cookies

Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.